Wie ben ik?

Als ik terugblik op mijn leven, dan zie ik dat ik al van jong af aan veel bezig ben met de mens, ik en de ander. Wie is de ander stond eerst in mijn beeld als kind. Ik observeerde, onderzocht al spelend, zocht mijn positie tussen de dynamiek van zij versus ik. Het hielp me de wereld te verstaan, waar ik naar mijn gevoel niet altijd van deel uit maakte. Ik was een zwijgzaam, niet hoorbaar kind, dat verdween, bijna nooit verscheen. Deed wat de ander vroeg. Het contact met mezelf ging langzamerhand verloren. Ik groeide op als de onzichtbare, zonder stem. De ander sprak voor mij. Ik stond niet langer meer in verbinding met mezelf. Ik overleefde in contact met de ander. 

Op mijn twaalfde beloofde ik mezelf plechtig, dat ik het ging zoeken, die stem van me. Dat ik krachtig zou worden en van me zou laten horen. Het bracht me op de weg van klinische psychologie, integrale therapie en sjamanisme, authentic movement, intuïtief dansen, .... Ik ging de uitdaging van de budo van het zwaard aan, Iaido. Dit brengt me tot op de dag vandaag veel.

Ik kwam mezelf tegen, wist mezelf bij tijden geen richting te geven. Het leven ging verder. Ik groeide, werd partner en moeder. Ik had al meer stem aan mezelf gegeven. Tegelijkertijd was ik nog niet in verbinding zoals ik wou. Ik stevende af op een grote vermoeidheid, liep vast op verschillende gebieden (reken burn - out, bore - out, rouw en andere termen erbij). Ik wist bij tijden niet waar ik echt voor stond of durfde mijn stem niet te volgen en te leven. Met de geboorte van mijn tweede kind en na de scheiding van de vader van mijn kinderen, brak een ander hoofdstuk aan. Ik begon meer en meer naar mezelf te kijken. Zo kwam de verbinding met mijn innerlijke stem, los van wat de ander van me verwacht meer in beeld. Het lange wegcijferen, het niet mezelf zijn, werd recht in de ogen gekeken. De zoektocht naar wie ik ben, werd verdiept. Verschillende thema's kwamen op mijn pad en verrijkten me doorheen de crisis. Parels waren er te ontdekken, aanvaarding van wie ik ben, met alle ups en downs. Waar ik ten volle voor sta.

De conceptie, zwangerschap en geboorte van mezelf en mijn kinderen aankijken opende deuren naar verschillende andere wegen. Meditatie, affirmatie, yoga nemen onder andere hun rechtmatige plaats in mijn leven. Zelfzorg als thema, mezelf graag zien, tijd en ruimte nemen voor mezelf, is niet meer uit mijn leven te denken. Eindelijk is die stem daar, die me richting geeft. De ene keer luid hoorbaar, de andere keer als een zachte fluistering van de wind. Het doet me verbinden met wie ik echt ben. Het doet me opstaan. Ik word zichtbaar, eerst en vooral voor mezelf. Van daaruit kan ik invulling geven aan mijn ouderrol.

Ik kwam in contact met mijn passie, die er altijd al was, de mens. Ik kan eindelijk de vele puzzelstukken die ik verzamelde verbinden.